Pierwszą naszą wakacyjną wyprawą będzie wędrówka w krainie Biblii. Większość z nas ma ją na półce, niektórzy w smartfonie. Komu z nas nie sprawiła ona kiedykolwiek interpretacyjnych trudności?
W lipcowe soboty zapraszamy na wieczorne medytacje biblijne wprowadzające w Słowo Boże z niedzieli. Przyjdź i naucz się krok po kroku spotykać Boga w Jego Słowie.
? 3, 10, 17, 24 i 31 lipca
? 19:00
Nazywam się Mateusz Buczma, pochodzę z Parafii św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Opolu-Groszowicach i od 11 lat jestem księdzem diecezji opolskiej. Przez 8 ostatnich lat pracowałem w Wydziale Duszpasterskim Kurii Diecezjalnej w Opolu oraz byłem koordynatorem wspólnot, ruchów i stowarzyszeń katolickich i odpowiedzialnym za nową ewangelizację w naszej diecezji. Do wybuchu pandemii prawie cały czas miałem przywilej współtworzenia rekolekcji ewangelizacyjnych. Doświadczenia duszpasterskiego nabierałem także w Australii, Anglii i w Niemczech. Współpracowałem z Radiem Doxa, portalem wiara.pl i TVP3 Opole.
1 czerwca 2021 roku rozpoczął się nowy etap w moim i Waszym życiu. Biskup Andrzej posłał mnie do Sławic, aby pomagać Wam w spotykaniu Tego, który jest Sensem. Zależy mi na tym, aby Jezus był poznany, pokochany, uwielbiony, wybrany i naśladowany. Marzę o parafii jako Domie, w którym każdy jest chciany, przyjęty, wysłuchany i zrozumiany.
Proszę Was o modlitwę za mnie o pokorę i nawrócenie.
Zapraszam na Czuwanie przed Zesłaniem Ducha Świętego.
LIST PASTERSKI EPISKOPATU POLSKI
W SETNĄ ROCZNICĘ POŚWIĘCENIA NARODU POLSKIEGO
NAJŚWIĘTSZEMU SERCU PANA JEZUSA
Budujmy cywilizację miłości!
Drogie Siostry i Bracia!
Za kilka dni, 11 czerwca, w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, biskupi zebrani na plenarnym zebraniu Konferencji Episkopatu uroczyście ponowią akt poświęcenia Polski Sercu Jezusa. W tym samym dniu zostanie on odnowiony we wszystkich polskich parafiach, które przygotowywały się do tego wydarzenia przez ostatnie miesiące. Chodzi o to, by w tym duchowym wydarzeniu mogła uczestniczyć cała wspólnota Kościoła i ?aby wszyscy ludzie, pociągnięci do otwartego Serca Zbawiciela, z radością czerpali ze źródeł zbawienia?.
Symbolem nieskończonej i niepojętej miłości Boga jest przebite włócznią i otwarte Serce wiszącego na krzyżu Zbawiciela. Wobec takiej Miłości nie można przejść obojętnie, trzeba na nią odpowiedzieć. Kult Serca Jezusa wyraża się w pragnieniu, by nasze serca zranione grzechem, ale obmyte i uzdrowione Chrystusową Krwią biły w rytmie Najświętszego Serca Zbawiciela, będącego ?gorejącym ogniskiem miłości?. On najpełniej objawił światu miłość, bo nie jest bezwzględnym Sędzią, ale kochającym Ojcem.
Poświęcając się Sercu Jezusowemu, człowiek pozwala do końca przeniknąć się miłością Bożą, na tę miłość odpowiedzieć i nieść ją otaczającemu światu. Dlatego oddanie się Sercu Jezusowemu ma istotny wymiar społeczny i wyraża się w tym co św. Paweł VI i św. Jan Paweł II nazywali budowaniem cywilizacji miłości.
Kult Serca Jezusa prowadzi nas również do zadośćuczynienia i wynagradzania za popełnione grzechy, które zawsze są ranami zadanymi Miłości. Oddawanie czci Najświętszemu Sercu Pana Jezusa związane jest z kultem Miłosierdzia Bożego, na które tak wrażliwy jest współczesny człowiek. Świadczy o tym duchowe doświadczenie świętej Siostry Faustyny Kowalskiej, uformowanej również przez nabożeństwo do Serca Jezusa, tak bardzo żywe w latach jej służby w Kościele.
Historia kultu
Kult Najświętszego Serca Pana Jezusa ma dawne korzenie, rozpowszechnił się na skutek objawień św. Małgorzaty Marii Alacoque, francuskiej zakonnicy z XVII wieku, podczas których Jezus prosił, aby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był świętem poświęconym czci Jego Serca. Liturgiczne święto Boskiego Serca Pana Jezusa ustanowił papież Klemens XIII w 1765 r. jako przywilej dla ówczesnego Królestwa Polskiego oraz Konfraterni Najświętszego Serca Jezusa w Rzymie. Przyczynili się do tego nasi biskupi, wystosowując memoriał do papieża, gdyż na ziemiach polskich kult ten rozwijał się już wcześniej. Na cały Kościół święto to rozszerzył Pius IX w 1856 r., a Leon XIII w 1899 r. dokonał aktu poświęcenia całego rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.
Dokładnie sto lat temu, 3 czerwca 1921 r., po odzyskaniu przez Polskę niepodległości biskupi dokonali aktu poświęcenia Ojczyzny Najświętszemu Sercu Jezusa. Nastąpiło to równocześnie z konsekracją świątyni Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie. Rok wcześniej, 27 lipca 1920 r., w obliczu nawałnicy bolszewickiej zagrażającej Polsce i całej Europie, biskupi zawierzyli nasz naród Bożemu Sercu na Jasnej Górze. W 1932 r. w Poznaniu odsłonięto pomnik ?Sacratissimo Cordi ? Polonia Restituta?, który został zburzony w 1940 r. i dotąd nie odbudowany.
Po wojnie w 1948 r. w obliczu nasilających się represji, z inicjatywy Prymasa kard. Augusta Hlonda biskupi zachęcili wiernych do osobistego poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu, a trzy lata później, 28 października 1951 roku, Prymas Tysiąclecia kardynał Stefan Wyszyński na Jasnej Górze ? w obecności niemal miliona wiernych ? odnowił akt zawierzenia Polski Sercu Jezusa. Został on ponowiony w 1975 r. Po raz kolejny akt ten został proklamowany w wolnej Polsce 1 lipca 2011 r. w krakowskiej bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa.
O odnowę na polskiej ziemi
Za kilka dni ponowimy akt poświęcenia Najświętszemu Sercu Jezusa, dlatego, że osobiście i zbiorowo pragniemy oddać się w opiekę Bogu, który jest Miłością. W szkole Jezusa, który powiedział o sobie, że jest ?cichy i pokornego serca? (Mt 11, 29), pragniemy się uczyć, jak stawiać czoło nowym wyzwaniom, jak podejmować odpowiedzialność za siebie i innych, jak kochać i służyć.
W nawiązaniu do setnej rocznicy poświęcenia narodu polskiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, ponawiamy ten akt w duchu dziękczynienia za dar obecnej od ponad 30 lat wolności, dziękując też za to, że Polska stała się znów pełnoprawnym członkiem wspólnoty europejskich narodów (Unii Europejskiej), co otworzyło nowy etap jej historii.
Mamy przy tym świadomość, że z tej wolności nie zawsze potrafimy właściwie korzystać. Smutkiem napawa fakt, że życie społeczne i polityczne w Polsce naznaczone jest niekończącymi się napięciami, konfliktami, nienawiścią i wrogością, w której trudno się dopatrzyć troski o dobro wspólne. Zagrożona wręcz wydaje się jedność naszej wspólnoty narodowej, dzięki której przetrwaliśmy przez stulecia.
W tej sytuacji, jako naród, społeczeństwo i każdy z nas, dokonajmy rachunku sumienia i prośmy Boga o łaskę nawrócenia. W perspektywie zawierzenia Sercu Jezusa, módlmy się o dar miłości, abyśmy w każdym człowieku ? także innym czy myślącym inaczej ? potrafili dostrzec brata. Rozmawiajmy językiem miłości, przebaczajmy tym, którzy nas skrzywdzili, nie chowajmy w sercu urazy, pierwsi wyciągając rękę do zgody. Budujmy mosty ponad podziałami, a spory rozwiązujmy w duchu dialogu i pojednania. Nie zapominajmy, że dialog należy do samej istoty chrześcijaństwa. Dajmy dziś temu świadectwo!
Polska rodzina znalazła się w kryzysie, co trzecie małżeństwo się rozpada. W obliczu tych bolesnych faktów prośmy o odnowienie łask sakramentalnych i umocnienie więzi rodzinnych ? o przebaczenie i wyrzeczenie się egoizmu rodzącego przemoc. Nie zapominajmy też o potrzebie międzypokoleniowego przekazu wiary, który dziś wydaje się być szczególnie zagrożony.
Jako wspólnota Kościoła zdajemy niełatwy egzamin wiarygodności tak mocno zachwianej wskutek grzechów i ran zadanych braciom i siostrom przez niektórych duchownych. Jesteśmy świadomi, że grzech wykorzystywania seksualnego ? jak ostrzegał papież Benedykt XVI ? może skutecznie przyćmić blask Ewangelii. W Kościele niezbędny jest proces oczyszczenia, prośby o przebaczenie ze strony skrzywdzonych i otoczenia ich szczególną troską.
Czyńmy świat bardziej ludzkim! W społeczeństwie, które podlega atomizacji wzmocnionej izolacją na skutek pandemii, bolesnej samotności doświadczają starsi, chorzy i niepełnosprawni. Ponadto, kryzys ekonomiczny sprawia, że ludzie biedni stają się jeszcze bardziej ubożsi. Otwórzmy się na nich, nie zapominając, że najsłabsi są ?sercem Kościoła?, oni winni być również w centrum zainteresowania każdej ludzkiej społeczności. Znakiem cywilizacji miłości jest też otwartość na ludzkie życie, gdyż każdy człowiek, a szczególnie ten bezbronny i nienarodzony, ma prawo do życia.
Budujmy postawę braterstwa, o co usilnie apeluje papież Franciszek. Czyńmy to zarówno na gruncie polskim jak i międzynarodowym, w duchu przebaczenia i pojednania, czemu Polska dała już dobitne świadectwo w XX stuleciu, inicjując pojednanie z sąsiednimi narodami.
Zdajemy sobie sprawę, że nie ma innej drogi odnowy, jak nawrócenie czyli zwrócenie się do Odkupiciela i Jego zranionego Serca, ?przez które stało się nam zbawienie?. Pokornie prosimy Jezusa o przebaczenie i łaskę powrotu do Niego i Jego Ewangelii. Z ufnością powierzamy Mu Kościół i Ojczyznę, nas samych i wszystko, co nas stanowi.
Wpatrzeni w Serce Jezusowe, z serca Wam błogosławimy.
Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce,
zebrani na 388. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski
Warszawa, dnia 11 marca 2021 roku
Dam wam pasterzy według mego serca (Jr 3,15)
Drodzy Diecezjanie,
liturgia Słowa Bożego dzisiejszej VI Niedzieli Wielkanocnej przypomina, że Bóg objawił nam swą miłość i dał nam przykazanie miłości jako najważniejsze zadanie chrześcijańskiej egzystencji. Święty Jan Apostoł wyjaśnia jego sens i podkreśla doniosłość przykazania Jezusa skierowanego do uczniów: ?To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. [?] To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali?. Z dalszych słów Pana Jezusa wynika, że realizacja przykazania miłości jest warunkiem tego, aby Jego radość w nas była i aby radość nasza była pełna. Tylko wtedy też jesteśmy Jego przyjaciółmi, możemy iść w Jego imię i przynosić spodziewane owoce. Wówczas także owoc naszego życia może być trwały i Bóg Ojciec da nam wszystko, o cokolwiek Go poprosimy.
To niezmiernie ważna nauka Pana Jezusa, która ze szczególną mocą wybrzmiewa w odniesieniu do tych, którzy przez sakrament święceń prezbiteratu, otrzymują szczególny dar uzdalniający ich i zobowiązujący do pełnienia posługi pasterskiej w Kościele w imieniu Chrystusa ? Głowy i Pasterza. W tym roku to wielkie misterium obdarowania świętym posłannictwem w Kościele stanie się udziałem trzech diakonów. W najbliższą niedzielę 16 maja br. w kościele parafialnym pw. św. Bartłomieja w Głogówku święcenia prezbiteratu przyjmie diakon Dariusz Karbowski z parafii św. Anny w Grabowie Kościerskim w diecezji pelplińskiej, który jest absolwentem Ogólnopolskiego Seminarium dla Starszych Kandydatów do Kapłaństwa w Krakowie. Natomiast w sobotę 22 maja br. w katedrze opolskiej wyświęceni zostaną diakoni Michał Banaś z parafii św. Marii Magdaleny w Łambinowicach oraz Daniel Chudala z parafii św. Michała Archanioła w Rozmierzy ? absolwenci naszego Wyższego Międzydiecezjalnego Seminarium Duchownego w Opolu.
Patron wszystkich kapłanów św. Jan Maria Vianney często powtarzał, że kapłaństwo to miłość Najświętszego Serca Jezusowego, a dobry pasterz, pasterz według Bożego serca, jest największym skarbem jaki dobry Bóg może dać parafii i jednym z najcenniejszych darów Bożego miłosierdzia. Zasadniczym bowiem zadaniem kapłana jest realizowanie przykazania miłości Boga wobec wiernych, którzy są powierzeni jego duszpasterskiej pieczy. Podczas obrzędu udzielania święceń kapłańskich biskup mówi do nowo wyświęconego księdza o jego zasadniczej misji: ?Czy chcesz coraz ściślej jednoczyć się z Chrystusem, Najwyższym Kapłanem, który z samego siebie złożył Ojcu za nas nieskalaną Ofiarę, i razem z Nim poświęcać się Bogu za zbawienie ludzi??.
Ponieważ Bóg jest miłością, a podstawową cechą miłości jest to, że miłość nie szuka swego, dlatego pasterze według Bożego serca, autentycznie zjednoczeni z Chrystusem, nie szukają własnych korzyści. Tacy pasterze nie będą zabiegać o dobra materialne ani ludzką chwałę. Nie będą się starali podobać ludziom i robić dobrego wrażenia na innych, ale zamiast tego swoją postawą będą budować wiernych i prowadzić ich do Chrystusa. Taki kapłan, doświadczający miłości Boga w swoim życiu, żyjący miłością Jezusa, nie zatrzymuje niczego dla siebie. Zakorzeniony w głębokiej wspólnocie miłości z Bogiem poświęca czas i siły dla ludzi przychodzących ze swoimi problemami i grzechami. I właśnie tego typu świadków Bożej miłości stale potrzebuje Kościół i świat, nie tylko w dzisiejszych uwarunkowaniach życia. Świętych kapłanów poszukują wszystkie pokolenia. Dlatego trudno się dziwić, że wierni bardzo boleśnie odczuwają i przeżywają z wielkim smutkiem ujawniające się na zewnątrz różne formy lekceważenia przez kapłana powołania do świętości, tym bardziej wszelkie formy zgorszenia, których dopuszczają się kapłani.
Oczywiście, wszyscy zdajemy sobie sprawę z tego, jak trudno jest sprostać zadaniu bycia reprezentantem Chrystusa i Kościoła na miarę Boskiego Pasterza, posługiwać z wrażliwością na wzór Boskiego Serca. Ludzkie siły nie wystarczą, bardzo potrzeba Bożego wsparcia i ciągłego upraszania Bożej pomocy. Dlatego wielkim zadaniem nas wszystkich, całej wspólnoty wiernych, jest nieustająca modlitwa o świętość życia i posługiwania kapłanów, której pięknym wyrazem są słowa znanej nam dobrze pieśni: ?Najświętsze Serce, ustrzeż ich, we wszystkich życia chwilach złych. Niech czystym sercem służą Ci, Przez życia swego wszystkie dni?. Rzecz jasna, nie możemy też ustawać w modlitwie za nasze Międzydiecezjalne Seminarium Duchowne oraz w ciągłym podejmowaniu wołania o nowe powołania kapłańskie i do życia konsekrowanego. Chciejmy to czynić ze szczególnym zaangażowaniem w ramach nabożeństw czerwcowych odprawianych ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa.
W tym roku, Drodzy Diecezjanie, gorąco Was wszystkich zachęcam do udziału w tych nabożeństwach także i z tego powodu, że chcemy się jak najlepiej przygotować do odnowienia aktu poświęcenia Polski Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Miał on miejsce 100 lat temu. Wówczas, 27 lipca 1920 roku, w obliczu wielkiego zagrożenia spowodowanego bolszewicką inwazją, biskupi polscy zebrani na Jasnej Górze poświęcili naród polski i całą Ojczyznę Najświętszemu Sercu Pana Jezusa oraz ponownie obrali Matkę Bożą Królową Polski. 11 czerwca br., w Uroczystość Najświętszego Serca Jezusa, biskupi polscy i wszystkie parafie ponownie dokonają takiego aktu. Będzie to wspaniała okazja do zawierzenia Bożemu Sercu siebie, swoich bliskich, naszego społeczeństwa i Kościoła oraz najbardziej pilnych spraw tych dni, które przeżywamy z wielkim niepokojem, wielokroć bezradni i bezsilni. W związku z tym, trzeba byśmy podjęli trud odnowienia naszych serc i naszego życia, zwłaszcza duchowego. Biorąc udział w nabożeństwach czerwcowych (mamy nadzieję, że będziemy mogli już liczniej gromadzić się w świątyniach), chciejmy szczególnie polecać Najświętszemu Sercu Pana Jezusa wszystkich chorujących i całą służbę zdrowia, personel medyczny, służby sanepidu i wolontariuszy.
Natomiast teraz, w tych dniach majowych, módlmy się wiele o duchowe zdrowie młodego pokolenia, o żywą wiarę w sercach dzieci i młodzieży. Wstawiennictwu Bożej Rodzicielki szczególnie polecajmy tegorocznych maturzystów, prosząc dla nich o światło Ducha Świętego na czas egzaminów, a także o łaskę dobrego rozeznania dalszej drogi życia. Prośmy o to, aby nasza młodzież w tym trudnym dziele rozeznawania nie lekceważyła Bożego wołania i nie bała się podjąć tego, do czego Bóg wzywa i co podpowiada. Módlmy się także za nasze rodziny, o miłość i zgodę w rodzinach, rozwój Bożego życia oraz o potrzebne łaski dla rodziców na trudy wychowania dzieci, zwłaszcza w wierze.
Podobnie jak w zeszłym roku, ze względu na epidemię, nie mogę Was zaprosić w uroczystość Bożego Ciała na ?Koncert Uwielbienia?. Zapraszam Was jednak w tym dniu do godzinnej adoracji w naszych kościołach, która rozpocznie się o 19.30.
Na koniec raz jeszcze bardzo Was proszę, Siostry i Bracia, o usilną modlitwę w intencji tegorocznych neoprezbiterów, także w intencji wczoraj wyświęconych dziewięciu nowych diakonów oraz o świętość wszystkich kapłanów naszej diecezji i o nowe powołania kapłańskie, zakonne, misyjne, do sakramentalnego małżeństwa i do różnorakich posług w Kościele. Nie ustawajmy też w modlitwie o ustanie pandemii i o dobre radzenie sobie z jej wielorakimi następstwami.
W całym tym dziele gorliwej i wytrwałej modlitwy, niech Wam stale towarzyszy i będzie Wam wsparciem obfite błogosławieństwo Boże, którego wszystkim z radością udzielam. Niech Was błogosławi Wszechmogący Bóg, Ojciec i Syn, i Duch Święty. Amen.
Wasz biskup
? Andrzej Czaja
Opole, 5 maja 2021 r.